Αντίδοτο η ποίηση

Αυγή 24.09.2013

Πόλυ Κρημνιώτη

Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς οι ποιητές τελικά μπορούν να έχουν τον πρώτο λόγο και να δείχνουν έναν άλλο δρόμο. Αυτόν που άνοιξε χθες το βράδυ στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, με πλήθος κόσμου, με ποιητές απ’ όλο τον κόσμο, με παιδιά, μουσική και ποίηση. Ως αντίδοτο σε όλα τα θλιβερά των ημερών μας το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών, με τη δυναμική εκκίνησή του, έθεσε εξ αρχής επί τάπητος την αναγκαιότητα της παρουσίας του στην Αθήνα, κυρίως όμως ανάδειξε την ανάγκη των απλών πολιτών να προσφύγουν στο καταφύγιο των μεγάλων αξιών της ποίησης και εν τέλει υπενθύμισε ότι “το ποίημα απευθύνεται σε μια κοινότητα, ότι λογοδοτεί σε μια κοινότητα, ότι πρέπει να ακούγεται”, όπως χαρακτηριστικά υπογράμμισε εκ μέρους του διοργανωτή “Κύκλου των Ποιητών” ο Δημήτρης Αγγελής.

Η αυλαία άνοιξε με παιδιά. Οι λιλιπούτειοι χορωδοί του 54ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών απήγγειλαν ολιγόστιχα του Ομήρου, του Σεφέρη, του Ελύτη και του Καβάφη πριν ακουστεί το “Καλώς ήρθατε” στην ελληνική και στις γλώσσες των φιλοξενούμενων ξένων ποιητών. Σύντομοι οι χαιρετισμοί του δημάρχου Αθηναίων Γ. Καμίνη, του προέδρου του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών Ι. Μάνου, του διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη Α. Δεληβορριά και του αντιπροέδρου του χορηγού ΟΣΔΕΛ Θωμά Σκάση και στο κύριο μέρος της εκδήλωσης, που συντόνισε ο Γιώργος Χουλιάρας, κυριάρχησε η ποίηση.

Ο Λώρενς Φερλινγκέτι δεν μπόρεσε να φτάσει στην Αθήνα, όμως έστειλε το δικό του καλωσόρισμα στο Φεστιβάλ από την Αμερική. Εμφανίστηκε φορώντας μάσκα που προσομοίαζε στο Άγαλμα της Ελευθερίας και μέσα από τη γιγαντοοθόνη που στήθηκε στον Κήπο του Μεγάρου, μετέφερε το πρόσφατο αδημοσίευτο ποίημά του “Το Άλφα και το Ωμέγα του Παντός”, που μετέφρασε για την περίσταση ο Γιώργος Μπλάνας. “Η πρώτη ανθρώπινη κραυγή στο πρώτο φως/ Η πρώτη πυγολαμπίδα να τρεμοσβήνει μέσα στη νύχτα/…” άρχισαν να ακούγονται οι πρώτοι στίχοι του Φερλινγκέτι, αποτυπώνοντας με σαφήνεια τη δύναμη της ποίησης και τη δυναμική της σε διαφορετικά κοινά και σε διαφορετικά μήκη και πλάτη του πλανήτη. Την αποδοχή του εξέφρασε το κοινό με το άκουσμα των καταληκτικών στίχων: “Η πρώτη υπέροχη μέρα για το Κίνημα Κατάληψης της Γουόλ Στρητ / προκειμένου να οικοδομήσουμε καταπάνω σ’ αυτήν την ήπειρο ένα Νέο Έθνος!” ξεσπώντας σε πηγαίο χειροκρότημα.

Ποιήματά τους στη γλώσσα τους απήγγειλαν οι Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Ομέρο Αρίτζις, Νάνος Βαλαωρίτης, Αναστάσης Βιστωνίτης, Λέλο Βότσε, Γιάννης Δάλλας, Κική Δημουλά, Άνταμ Ζαγκαγιέφσκι, Ντέσμοντ Ίγκαν, Δημήτρης Καλοκύρης, Γιόχεν Κέλτερ, Μίροσλαβ Κιρίν, Λαν Λαν, Χουάν Κάρλος Μέστρε, Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Πία Τάφντρουπ, Γκέρχαρντ Φάλκνερ. Λίγες οι απουσίες, της Κικής Δημουλά που ασθενεί, του Τίτου Πατρίκιου που βρίσκεται στην Ιταλία, του Μίοντραγκ Παύλοβιτς που επίσης ασθενεί. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας ανέλαβε να απαγγείλει από ένα ποίημα των ξένων ποιητών μεταφρασμένο στα ελληνικά.

Το Φεστιβάλ απέτισε την οφειλόμενη τιμή στους πρόσφατα απολεσθέντες Σέιμους Χίνι, Άλβαρο Μούτις και τον Κόφι Αγουνόρ από την Γκάνα, που σκοτώθηκε στην τρομοκρατική επίθεση του Σαββατοκύριακου στο Ναϊρόμπι.

Στην Αθήνα χθες το βράδυ τον πρώτο λόγο είχε η ποίηση. Και αυτός ο λόγος, εύγλωττος, υπόκωφα πολιτικός, έμοιαζε αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Και έμοιαζε να επιβεβαιώνεται ο Τούρκος ποιητής Αταόλ Μπεχράμογλου ότι: “Η Ελλάδα και η ελληνική γλώσσα από την εποχή του Ομήρου έως τους στίχους που γράφονται σήμερα αποτελεί μια από τις πρωτεύουσες πατρίδες της ποίησης”. Το ίδιο και η Αμερικανίδα Αλίσια Στόλινγκς, όταν μας έλεγε ότι “Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα που εξάγει λίγα – αλλά η ποίηση είναι κάτι που παράγει σε παγκόσμια πρότυπα αριστείας. Νομίζω δικαιολογημένα οι Έλληνες είναι υπερήφανοι για τους ποιητές τους”.

Έτσι κι αλλιώς η “σχέση των Ελλήνων με την ποίηση… είναι θεμελιώδης και αέναη” διαβεβαίωνε ο Γερμανός Γκέρχαρντ Φάλκνερ.

 

The 1st Athens World Poetry Festival: Literary Voyages on Homer’s Shores

The Culture Trip

By Danai Molocha

Major institutions throughout Athens, such as the Benaki Museum and the Athens Concert Hall, as well as public squares, poetry institutes and cafes will welcome no less than 69 poets from 22 countries, all coming together from 22-29 September 2013 for the 1st Athens World Poetry Festival.

The 1st Athens World Poetry Festival is a multilingual and multi-faceted week-long event which sets out to prove that, if anything, we do need poets in lean years. Inspired and determined to react in a time of crisis, Greece’s Poets Circle and a long list of eager participants decided to listen to their Muse and organise the 1st Athens World Poetry Festival. They aim to lyrically renew Greece’s portrait as a land of poets. From Homer to Seferis and from China’s Lan Lan to Germany’s Hölderlin — whose characteristic phrase ‘Who needs poets in lean years?’ becomes chillingly topical — the festival now seeks common ground and a poetic vision without borders. Events — poetic, musical, visual or otherwise — will spread from the Acropolis Museum and the central Koumoundourou Square to the Corydallos Women’s Prison (with no public access) and the historic site of Delphi, urging their audience to travel both physically and allegorically.

Contemporary Greek poets such as Yiorgos Chouliaras, a major player in the organisation of the event, Titos Patrikios and Nanos Valaoritis, will be joined by Poland’s Adam Zagajewski, Ireland’s Desmond Egan, Germany’s Gerhard Falkner, Spain’s Juan Carlos Mestre and USA’s Lawrence Ferlinghetti, beat poetry movement pioneer and founder of San Francisco’s cult City Lights bookstore, amongst others. The opening night, September 23rd, welcomes visitors free of charge at the spacious gardens of the Athens Concert Hall, joining a big party of poets — Egan, Mestre, Valaoritis and 14 more from Greece and beyond, who will respectively read their original works. Given the multilingual nature of the festival Greek and English will naturally be the predominant languages of most events, such as the colloquium Poetry without Borders (26/9, Stanley Hotel), as well as in the powerpoint translations, discussion panels and the collective festival book that you will find on sale with poems, poet bios and photographs. All in all, wherever you may come from, you will somewhere find a poem (or a poet) that speaks to you.

Seizing the opportunity for a warm-up discussion with the festival guests, Yiorgos Chouliaras asked a selected few to answer the burning question: What is the significance of poetry in today’s world? According to Falkner, in a day when ‘we are about to lose the ability to communicate with ourselves…poetry is almost the only independent language left. Poetic language is not only to detect and recognize the mind, it is also a remedy to build and enlarge the self, not as an ego, but as a potentially enormous inner space’. Egan quotes ‘Not on bread alone does man live’, adding that ‘…great art survives, indestructible as the poetry of Simonides or the drama of Sophokles. Its very survival suggests some kind of necessity and need’. For US poet Alicia Stallings, ‘…the opposite of the aesthetic isn’t the ugly, it is the anesthetic’ and poetic ‘wakefulness’ is the antidote to ‘electronic anesthesia’.

As for Adam Zagajewski, things are quite simple: ‘Poetry is like homeopathy. Small amounts; doctors are skeptical. And yet some people are cured by it…’. More ‘medication for the healthy’ is distributed generously at the festival by 65 more literary doctors, in rough and idyllic urban backdrops – starting tonight.

---

The Culture Trip showcases the best of art, culture and travel for every country in the world. Have a look at ourGreece or Europe sections to find out more or become involved.

Η Αθήνα πλημμυρίζει από ποίηση

ΕΘΝΟΣ 20 Σεπ 2013 Φεστιβάλ

1ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Η Αθήνα πλημμυρίζει από ποίηση
«Αυτή την ιστορική στιγμή, την πολύ κρίσιμη, η ποίηση πρέπει να δείχνει την αντίστασή της προς τις επικίνδυνες δυνάμεις. Γιατί οι ποιητές είναι και πολίτες. Και η ποίηση βαθιά μέσα της έχει αυτό που λέγεται πολιτική αξία».

Ο ποιητής Γιάννης Δάλλας, τιμημένος με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας το 1999, δίνει το στίγμα του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης στην Αθήνα, που διοργανώνει από τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου έως τις 29 του μηνός ο Κύκλος Ποιητών.

Οι 69 ποιητές, από 22 χώρες, που θα πάρουν μέρος, θα πλημμυρίσουν με στίχους την πόλη σε μέρες έτσι κι αλλιώς ζοφερές, αλλά και φορτισμένες από τις εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής. «Εκτός από την έκφραση της φρίκης για τις συγκεκριμένες ενέργειες, αυτό που το πανελλήνιο δεν μπορεί να χωνέψει είναι ότι αυτή η ”μόλυνση” είναι μέσα στη Βουλή των Ελλήνων», λέει χωρίς περιστροφές η Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ.

Αλλά και οι ξένοι ποιητές δείχνουν να έχουν πλήρη επίγνωση για τη χώρα στην οποία έρχονται, την Ελλάδα της βαθιάς οικονομικής κρίσης, αλλά και της βεβαρημένης ατμόσφαιρας μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ανάμεσά τους, ο Ντέσμοντ Ιγκαν, από τους σημαντικότερους ποιητές της Ιρλανδίας, ο οποίος στη συγκινητική δήλωσή του στο «Εθνος» δίνει και μια νότα αισιοδοξίας: «Πέρα από τη θλίψη κι έπειτα οργή που νιώθουμε στην Ιρλανδία, υπάρχει επίσης η βεβαιότητα ότι η δολοφονία καλλιτεχνών -ή το κάψιμο βιβλίων- από οποιαδήποτε τρομοκρατική οργάνωση εγγυάται πάντοτε την καταστροφή της. Αργά ή γρήγορα θα καταλήξει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, με τις στάχτες και τα κάρβουνα, όπου ανήκει. Στην οικογένεια και τους φίλους του, ιρλανδική συμπάθεια – μια τόσο ιδιαίτερη ελληνική λέξη».

Οι διοργανωτές χρησιμοποιούν στην προβολή του Φεστιβάλ το στίχο «Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ΄ έναν μικρόψυχο καιρό;» του Χέλντερλιν, από το ποίημα «Το ψωμί και το κρασί» (μετ. Γ. Σεφέρη). Για την εναρκτήρια εκδήλωση (Δευτέρα, 8 μ.μ., Κήπος Μεγάρου Μουσικής) επιφυλάσσουν μιαν έκπληξη που έρχεται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού: ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα του 93χρονου ποιητή Λόρενς Φερλινγκέτι, ταυτισμένου με τη γενιά των μπιτ και το θρυλικό βιβλιοπωλείο City Light στο Σαν Φρανσίσκο, το οποίο ως συνεπής αντιεξουσιαστής και ειρηνιστής έκλεισε την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί κατά του Ιράκ. Παιδιά θα συνδέσουν το σήμερα με την παράδοση, διαβάζοντας Ομηρο, πριν πάρουν τον λόγο οι ποιητές.

Η ποίηση, συχνά με τη συνοδεία μουσικής, θα απλωθεί σε όλη την Αθήνα, σε 22 χώρους, από τέσσερα Μουσεία μέχρι τον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού και το Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, από το Ιδρυμα Τάκης Σινόπουλος στη Νέα Ιωνία μέχρι το Polis Art Cafe, το ξενοδοχείο Stanley, τη Μονή Καισαριανής, την πλατεία Κουμουνδούρου, τη Στοά του Βιβλίου και δύο φυλακές, Ανηλίκων Αυλώνα και Γυναικείες Κορυδαλλού. Θα ακούσουμε στίχους 49 Ελλήνων ποιητών και 20 ξένων.

Ρωτήσαμε τον Ελληνα ποιητή Γιώργο Χουλιάρα, που ως μέλος του ΔΣ του Κύκλου Ποιητών εργάστηκε πολύ για την υλοποίηση του Φεστιβάλ, ποιους ποιητές θα ‘θελε να δει σε μια ποιητική εκδήλωση. «Θα ‘θελα», απάντησε, «να είναι σε μια γωνιά ο Σαχτούρης, να υπομειδιά χωρίς να λέει τίποτα, δηλώνοντας με τον τρόπο του ότι η ποίηση αντιστέκεται, αντέχει. Θα ‘θελα και τον Εγγονόπουλο με κάποιους στίχους από το ”Ποίηση 1948” για τον Εμφύλιο. Και, για τα 150 χρόνια από τη γέννησή του, τον Καβάφη στο ποίημά του ”Ο Δαρείος” με τον στίχο ”Μέσα σε πόλεμο – φαντάσου, ελληνικά ποιήματα”».

Γκέρχαρντ Φάλκνερ – Αλίσια Στόλιγκς για την ποίηση:
Είναι αντίδοτο στην προπαγάνδα

Ποια είναι η σημασία της ποίησης και ο ρόλος της στον σημερινό κόσμο; Το ερώτημα θέσαμε σε δύο προσκεκλημένους του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης της Αθήνας, τον Γκέρχαρντ Φάλκνερ, έναν σπουδαίο Γερμανό ποιητή, πρωτοπόρο στην ανανέωση του λυρισμού της γερμανικής ποίησης, μεταφρασμένο στα Ελληνικά, και την Αμερικανίδα ποιήτρια Αλίσια Στόλιγκς, που ζει στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τον Φάλκνερ, «η ποίηση σε μέρες όπως οι δικές μας είναι εξαιρετικά σημαντική, γιατί κινδυνεύουμε να χάσουμε την ικανότητα να επικοινωνούμε μεταξύ μας, καθώς η επικοινωνία ως καθαρή πληροφορία και ως γιγάντια αγορά κυριεύει την πλήρη προσοχή και σκέψη μας με έναν πραγματικά ολοκληρωτικό τρόπο. Σε αντάλλαγμα παίρνουμε αυτό που ονόμασα: ”υπερσυνοπτικές γλώσσες χρήσης και ετοιμότητας”. Η επικοινωνία εκμεταλλεύεται τη γλώσσα του συναισθήματος και της πολυπλοκότητας και οδηγεί σε μια απώλεια εσωτερικού μονολόγου, που αποτελεί πηγή και απόγονο της λογοτεχνίας και, μέσω αυτής, της γνώσης της ανθρώπινης φύσης».

Και καταλήγει ο Φάλκνερ: «Η ποίηση είναι σχεδόν η μόνη ανεξάρτητη γλώσσα που έχει μείνει. Η ποιητική γλώσσα δεν είναι μόνο για να ανιχνεύεις και να αναγνωρίζεις το μυαλό, αποτελεί επίσης μια θεραπεία για να δομείς και να μεγεθύνεις τον εαυτό σου, όχι ως ένα εγώ, αλλά ως έναν δυνητικά κολοσσιαίο εσωτερικό χώρο».

Κατά την Αλίσια Στόλινγκς, «η ποίηση συνεπάγεται κατά κάποιον τρόπο ότι αγρυπνάς και αφουγκράζεσαι». Και συνεχίζει: «Το αντίθετο του αισθητικού δεν είναι το άσχημο, είναι το αναισθητικό. Μας περικυκλώνει μια ηλεκτρονική αναισθησία: κινητά τηλέφωνα, γιγάντιες τηλεοράσεις, παλλόμενη μουσική, οθόνες υπολογιστών, βιντεοπαιχνίδια. Ολα αυτά είναι τρόποι για να μην είμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας, τη φύση ή τους άλλους.

Η ποίηση αποτελεί αντίδοτο σε αυτό, νομίζω. Με την προσεκτική χρήση λέξεων και την ακρίβεια του νοήματος η ποίηση αποτελεί επίσης αντίδοτο ή διόρθωση των κοινοτοπιών και της προπαγάνδας των πολιτικών». Για όλους αυτούς τους λόγους «η ποίηση είναι από τη φύση της ανατρεπτική».

Οι ξένοι ποιητές βλέπουν μια θεμελιακή σχέση της Ελλάδας με την ποίηση. «Είναι σχέση θεμελιώδης και αέναη», δηλώνει ο Φάλκνερ και προσθέτει ότι «οι Ελληνες εξακολουθούν να δείχνουν μεγάλο σεβασμό για τους ποιητές και την ποίηση κι αυτό αποδεικνύει ότι το ανθρώπινο πνεύμα είναι ζωντανό», καταλήγοντας πως «οι Γερμανοί, όπως κι οι Αμερικανοί, δεν έχουν κανένα σεβασμό για την ποίηση και αποδεικνύονται έτσι (παρά την οικονομική επιτυχία) αξιολύπητα και ασήμαντα πλάσματα».

«Πόσες μικρές χώρες μπορούν να καυχηθούν για δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας;» αναρωτιέται η Αλίσια Στόλινγκς, λέγοντας ότι «η Ελλάδα, όπως και η Ιρλανδία, είναι μια μικρή χώρα που εξάγει λίγα ? αλλά παράγει ποίηση σε παγκόσμια πρότυπα αριστείας». Σύμφωνα με την ίδια, «δικαιολογημένα οι Ελληνες είναι υπερήφανοι για τους ποιητές τους. Και νομίζω ότι οι ποιητές λειτουργούν ως πρέσβεις του ελληνικού πολιτισμού προς άλλες χώρες. Η ελληνική ποίηση διεγείρει μεγάλο ενδιαφέρον σε αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς λογοτεχνικούς κύκλους. Υπάρχει μια δίψα να μάθει κανείς για την ποιητική σκηνή εδώ και για το πώς οι ποιητές αντιμετωπίζουν (ή συνομιλούν) με την κρίση. Η ποίηση φαίνεται να ανθίζει σε μικρόψυχους καιρούς και αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση σήμερα».

*Μετάφραση των δηλώσεων από τον ποιητή Γιώργο Χουλιάρα.
Κική Δημουλά
«…το μικρό σκουλήκι να τρώει/τον μεγάλο άνθρωπο…»
Η Κική Δημουλά, αν και το όνομά της αναφέρεται στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων του φεστιβάλ, δεν θα παραστεί για λόγους υγείας. Ωστόσο θα ακουστεί η ποιητική της φωνή:

«…Θέλω να καταλάβω πώς ανετράπη τότε ο κανόνας / και επήλθε για τον άνθρωπο εκείνο το μοιραίο / κατ’ εξαίρεσιν. //…// Κι ενώ μεγάλο ψάρι έτρωγε το μικρό / την πεταλούδα το εφήμερο / ο έρωτας τον έρωτα / η εξάπλωση το μοναδικό / την ψυχή η έγνοια της πού θα μας αφήσει/ και τα επτά κατσικάκια ο λύκος/ εκτός από το μικρότερο που κρύφτηκε/πίσω απ’ το παραμύθι/ τι έγινε τελευταία στιγμή/σε τόσο ίδιο δρόμο πού χάζευες Θεέ μου /και ανετράπη ο κανόνας και πέσαμε/σε κείνο το μοιραίο/ κατ’ εξαίρεσιν/ το μικρό σκουλήκι να τρώει/τον μεγάλο άνθρωπο…»

Από το ποίημα «Η ανατροπή του εύλογου» (συλλογή «Ενός λεπτού μαζί», εκδόσεις Ικαρος, 1998)
ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΟΥΜΠΟΥΛΑ

Εκδηλώσεις στις φυλακές Αυλώνα και Κορυδαλλού: Οι στίχοι δεν γνωρίζουν κάγκελα…

ΤΑ ΝΕΑ 20 Σεπ 2013

Εκδηλώσεις στις φυλακές Αυλώνα και Κορυδαλλού: Οι στίχοι δεν γνωρίζουν κάγκελα…

Tο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθήνας
Γεωργία Γεωργακαράκου

Πριν καλά καλά σβήσουν από τα αυτιά των 6.000 θεατών τα τραγούδια της μουσικής παράστασης «Ποιος τη ζωή μου», ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη που έριξε συμβολικά αυλαία το Σάββατο στη μαρτυρική Μακρόνησο, γνωστοί έλληνες και ξένοι ποιητές περνούν τις βαριές σιδερόπορτες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού και αυτές των ανηλίκων Αυλώνα με σκοπό να απαγγείλουν ποίηση.

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, έναν τόπο που έχει ταυτιστεί όσο λίγοι στον κόσμο με το πλούσιο και σημαντικό έργο των ποιητών που έχει να επιδείξει, υπάρχει άραγε χώρος για ποίηση, έστω και μικρός, στα στενά κελιά των σωφρονιστικών ιδρυμάτων; «Είναι μεγάλο το πείραμα, ίσως είναι και ρίσκο. Οι φυλακισμένοι στην πλειονότητά τους ούτε διαβάζουν ούτε γνωρίζουν από ποίηση», σχολιάζει ο ποιητής Ντίνος Σιώτης από τον Κύκλο Ποιητών, εμπνευστής της ιδέας και ένας από τους πρωτεργάτες του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης της Αθήνας που θα λάβει χώρα από τις 23 έως τις 29 Σεπτεμβρίου.

«Είμαι σίγουρος βέβαια πως όλα θα ξεχαστούν από το μυαλό τους όταν φύγουμε. Αν καταφέρουμε όμως να τους μεταφέρουμε σε έναν διαφορετικό κόσμο έστω και για λίγο, αυτό θα είναι κέρδος», υπογραμμίζει ο Ντίνος Σιώτης, προσθέτοντας κατόπιν πως πριν από 30 χρόνια είχε απαγγείλει και πάλι ποίηση σε φυλακές. Τότε, όμως, με ακροατήριο αμερικανούς βαρυποινίτες. «Στόχος μας είναι να το επαναλαμβάνουμε 2-3 φορές τον χρόνο και σε άλλες φυλακές, αν βρούμε ανταπόκριση».

Με βασικά χαρακτηριστικά της διοργάνωσης τη μεγάλη της διάρκεια και τα σημαντικά ονόματα ποιητών που θα δώσουν το «παρών», μεταξύ των οποίων οι Κική Δημουλά, Τίτος Πατρίκιος, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιάννης Δάλλας, Δημήτρης Καλοκύρης, η Λαν Λαν από την Κίνα, ο ιταλός Λέλο Βότσε, ο Αταόλ Μπεχράμογλου από την Τουρκία, ο Μεξικανός Ομέρο Αρίτζις και ο Λόρενς Φερλινγκέτι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το φεστιβάλ έχει στόχο να αναδείξει τη στενή σχέση της Ελλάδας με την ποίηση. «Στην παγκόσμια κοινότητα ποίησης η Ελλάδα, παρά το μικρό της μέγεθος, είναι ένα πολύ σημαντικό μέλος. Καιρός ήταν λοιπόν να γίνει και χώρος φιλοξενίας ποιητών απ’ όλο τον κόσμο», υπογραμμίζει ο Γιώργος Χουλιάρας, εκ του Κύκλου Ποιητών και από τους πρωτεργάτες του φεστιβάλ.

Ο μπαξές του φετινού φεστιβάλ έχει τα πάντα: από ημερίδα με τίτλο «Ποίηση χωρίς σύνορα» και αναγνώσεις ποιημάτων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού, στη Στοά του Βιβλίου και στην Πλατεία Κουμουνδούρου μέχρι εκθέσεις, μουσικές εκδηλώσεις και απαγγελίες ποιημάτων στους χώρους τεσσάρων από τα σημαντικότερα μουσεία της Ελλάδας: του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, της Ακρόπολης, του Μπενάκη, του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου.

Ενα ενδιαφέρον στοιχείο, λέει ο Ντίνος Σιώτης, είναι η διαφορά πρόσληψης της ποίησης που υπάρχει μεταξύ Ευρώπης και Λατινικής Αμερικής. «Στη Λατινική Αμερική τους ποιητές τους έχουν ψηλά. Στον δυτικό κόσμο τους θεωρούν ψώνια», σχολιάζει. «Εκεί οι ποιητές μιλάνε για όσους δεν έχουν φωνή, ενώ στην Ευρώπη μιλάνε για τον εαυτό τους και για τον μικρόκοσμό τους. Και εφόσον εδώ οι ποιητές απομακρύνονται από τον λαό, επόμενο είναι και ο λαός να απομακρύνεται από τους ποιητές».

Στις ποιητικές εκδηλώσεις, ωστόσο, στην Ελλάδα, οι χώροι συχνά κατακλύζονται από κόσμο που επιδιώκει την επαφή με την ποίηση. «Η ποίηση είναι λύτρωση ειδικά σε δύσκολες εποχές όπως η σημερινή. Ο Νάνος Βαλαωρίτης μου είπε κάποτε πως στην Κατοχή τα λογοτεχνικά περιοδικά πωλούσαν περισσότερο συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Δεν μου φαίνεται τυχαίο», καταλήγει ο ποιητής.

1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών

Δημοσίευμα στην Athens Voice 

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΙΤΗ

Ποιητές από 22 χώρες δίνουν ραντεβού στην πόλη και για μια εβδομάδα (23-29/9) μας υπενθυμίζουν πόσο λυτρωτική μπορεί να είναι η ποίηση τις μέρες που ζούμε.

Θέλουμε οι ποιητές να βγουν μπροστά». Το σαφές και ελπιδοφόρο μήνυμα του προέδρου του Δ.Σ. του Κύκλου Ποιητών υλοποιείται και με το παραπάνω, με μια εξωστρεφή κίνηση που ακούει στον τίτλο «Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης».

Ποίηση που μιλάει στην καρδιά, που σχολιάζει την εποχή, και συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, θα συναντήσει το κοινό σε εκδηλώσεις που φιλοξενούνται στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, σε μουσεία (Ακρόπολης, Βυζαντινό, Μπενάκη, Κυκλαδικής Τέχνης), σε γειτονιές της Αθήνας (Νέα Σμύρνη, Νέα Ιωνία, Υμηττός κ.ά.), στον Πειραιά, σε ταράτσες ξενοδοχείων.

Έλληνες ποιητές, όπως οι Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ευγένιος Αρανίτσης, Νάνος Βαλαωρίτης, Αναστάσης Βιστωνίτης, Γιάννης Δάλλας, Κική Δημουλά, Κώστας Καναβούρης, Γιάννης Κακουλίδης, Τίτος Πατρίκιος, Γιώργος Χρονάς κ.ά. μαζί με εκπροσώπους της νέας γενιάς ποιητών (Έλσα Κορνέτη, Νικόλας Ευαντινός) συναντώνται με ποιητές από την Ιρλανδία (Ντέσμοντ Ίγκαν), την Αμερική (Αλίσια Στόλινγκς), την Ιταλία (Λέλο Βότσε), την Ισπανία (Χουάν Κάρλος Μέστρε), τη Γερμανία (Γκέρχαρντ Φάλκνερ), το Ιράκ (Αμάλ Αλ Τζουμπούρι), το Μεξικό (Ομέρο Αρίτζις) κ.ά.

Το καλωσόρισμα θα γίνει στον κήπο του ΜΜΑ (23/9, 20.00) με συντονιστή τον Γιώργο Χουλιάρα, απαγγελίες ποιημάτων από τον Κωνσταντίνο Τζούμα και μουσική από τους Στ. Γκόλγαρη και Β. Μαστοράκη, ενώ στις 24/9 εγκαινιάζεται η έκθεση «12 εικαστικοί συνομιλούν με 12 ποιητές» – Γιάννης Βαλαβανίδης/ Άγγελος Σικελιανός, Κεοπάτρα Δίγκα/Giuseppe Ungaretti, Κυριάκος Κατζουράκης/ Νίκος Καββαδίας, Χρόνης Μπότσογλου/Λευτέρης Πούλιος, Γιώργος Λαζόγκας/ Νάνος Βαλαωρίτης κ.ά. (Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», Ηρακλειδών 66, Θησείο).

Από τις εκδηλώσεις επισημαίνουμε την Ημερίδα με θέμα «Ποίηση χωρίς σύνορα» (26/9) με την παρουσία των ποιητών Ντέσμοντ Ίγκαν, Κλεοπάτρας Λυμπέρη, Τασούλας Καραγεωργίου, Γιώργου Ίκαρου Μπαμπασάκης, Αγγελικής Σιδηρά, Αμάλ αλ-Τζουμπούρι (Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Οδυσσέως 1, πλ. Καραϊσκάκη). Δύο εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν και στις Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνα (25/9) και στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού (26/9).

Η A.V. είναι χορηγός επικοινωνίας.

Louan Xhiulis

Γεννήθηκε το 1955 στο Ντεβόλ της Κορυτσάς. Σπούδασε βιομηχανική χημεία. Ως στιχουργός- ποιητής τιμήθηκε με βραβεία της πατρίδας του, Αλβανίας. Από το 1995 ζει στην Ελλάδα με την οικογένεια του (δυο κόρες) ως οικονομικός μετανάστης. Το 2008, απ’ τον σύλλογο Αλβανών Συγγραφέων «Φώς» τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης « Αλί Ασλλάνι» ως ο καλύτερος λυρικός ποιητής. Στην ελληνική γλώσσα έχουν εκδοθεί τέσσερις ποιητικές συλλογές.

---

Was born in 1955 in Devol of Korca, Albania. He received a BA in Industrial Chemistru. As a lyricist-poet he has been honored with awards in his native country. Most notably, in 2008, he was awardet the Albanian Authors Society Ali Asllani prize as the best lyrical poet. In 1995 he immigrated wth his family to Grecce. In greek have been published four poetic collections.

Premier Festival International de Poésie d’Athènes

Source /Πηγή: Le Petit Journal.com, εφημερίδα των Γάλλων του εξωτερικού

Thématique Festival

Date de debut 2013.09.23

Date de fin 2013.09.29

Intro 20 poètes étrangers sont invités à partager leurs poèmes, dont le Français Francis Combes, créateur des Éditions du Temps des Cerises et directeur de la Biennale Internationale des Poètes en Val-de-Marne, longtemps co-responsable du choix des poèmes affichés dans le métro. Une soixantaine de poètes grecs se joindront à eux pour lire leurs poèmes lors d’une semaine poétique intense, pour la première fois, dans différents endroits d’Athènes, en accès libre au public, avec des traductions projetées en sur-titres grecs.

Description Ouverture du festival le lundi 23 à 20h au Megaro Moussikis. Organisé par le Cercle des Poètes, en collaboration avec la Mairie d’Athènes, le Megaron de la Musique et le Musée Benaki.

Gerhard Falkner

Ο Γκέρχαρντ Φάλκνερ (Σβαβάχ Γερμανίας) ζει ως ποιητής, συγγραφέας, δραματουργός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής στο Βερολίνο και στη Βαυαρία. Είναι ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς ποιητές. Με τη στήριξη υποτροφίας (Literary Colloquium Berlin), παρουσίασε τον τόμο “Berlin – Eisenherzbriefe” (1986, Berlin – Iron Heart Letters), ένα από τα βασικά μεταμοντέρνα μικτά κείμενα. Το 2008 ο Φάλκνερ έλαβε το βραβείο Kranischstein και το βραβείο August Graf von Platen για το διήγημά του «Μπρούνο». Το 2010 η Νυρεμβέργη τού απένειμε το Βραβείο της Πόλης. Για τη βράβευση του με το Βραβείο Peter Huchel το 2009 για το ποιητικό βιβλίο του «Hölderlin Reparatur», η επιτροπή τον επαίνεσε για τις «δυνατότητες ανυπέρβλητου λόγου σε καιρούς λαβωμένων κόσμων ομιλίας». Τα Pergamon Ρoems του παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο Μουσείο Περγάμου του Βερολίνου και ερμηνεύτηκαν από μέλη του Schaubühne Theater. Έχει παρουσιάσει την ποίησή του με θεατρικό τρόπο στη Ρωμαϊκή Αγορά στην Αθήνα, στο κάστρο Schloss Leuk στην Ελβετία, στη Βασιλική Στέρνα της Κωνσταντινούπολης (Yerebatan Sarnici) και σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.

---

Gerhard Falkner was born in 1951 in Schwabach. His debut book “so beginnen am körper die tage” (1981) caused a stir and polarized opinion with its unseasonable, form-conscious poems between immediate and reflected timeliness and Classical Modernism. “der atem unter der erde” (1984) continued what was typical of his writing from the beginning, the adaptation of contemporary perception through a classical approach to language. As if in a counter-movement to the New Subjectivity, the poetry usual in these years, his wealth of forms and allusions even increased. Pathos and irony interpenetrate, thereby taking up the stance of the first volume. In “wemut” (1989), Falkner’s most important book of poetry to date, which he announced would be his last, he emancipated himself increasingly from the role model of his own and sole tone and from the closed form, creating new approaches to the long poem and other poetic concepts. After that, he lived for a longer period in Mexico and the United States and published the anthology “AmLit. Neue Literatur aus den USA” (1992).

 
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
 
Είχα κάποτε μια ωραία πατρίδα
Το δεν-θυμάμαι-πια φύτρωνε εκεί τόσο ωραία
Το δεν-θυμάμαι-πια!
 
Θυμάσαι ακόμα πού ήσουνα όταν έπεσε η Τροία;
Είσαι στην ηλικία σου ακόμα ο άνθρωπος
που στάθηκε μπροστά στην Καρχηδόνα;
Ορίστε λοιπόν: ceterum censeo!
 
Είναι τα σύννεφα – τα μόνα – τείχη – που δεν πέφτουν – επειδή πλέουν.
Τα μόνα τείχη που δεν τα τρυπάνε τα τρομπόνια.
Τα ρέοντα τείχη.
 
Συνεχίζω να μην είμαι εκεί όπου ήμουν όταν λείπω.
Βρίσκομαι μετά το πέρας των εργασιών λίγο πριν την εξάλειψη.
Θα είναι δύσκολο να με ξεχάσουν, τώρα που δεν θα είμαι πια εδώ.
Η παρουσία μου μέσα στην απουσία θα αντηχεί.
Ένας κολοσσός από μπετόν, Ιστορία και χρόνο δεν φεύγει έτσι –
χωρίς να μείνει κάτι, που εξαφανίζεται κι αυτό,
όταν όλα πια έχουν παρέλθει.
 
Και η Καρχηδόνα δεν καταστράφηκε μέσα σε μία μέρα.
Θα μείνει μια τρύπα στον αέρα, μεγάλη σαν ανάκτορο.
Με κάτι αρχαίες φιγούρες πάνω.
Και από κάτω κάτι φιγούρες που δεν έχουν ιδέα από αρχαιότητα.
Η κλειδαριά θα κλείσει έξω απ’ το κτήριο που βουλιάζει
και ο καιρός θα γυρίσει στην κλειδαριά το κλειδί
ώσπου το κλειδί (με τον καιρό) να γυρίσει την κλειδαριά.
Και ούτω καθεξής.
 
Οι φιλόσοφοι απλώς άλλαξαν τον κόσμο
σήμερα το ζήτημα είναι να τον ερμηνεύσουμε αλλιώς
Το καλύτερο είναι μια γνώμη ανά άτομο για τα πάντα
τότε θα μείνουν, στο άθροισμα επάνω, όλα ανοιχτά
και, αν όλα πάνε καλά, δεν θα μείνει πέτρα όρθια
 
Θα μείνουν:
τα νερά πάνω από τον Σπρέε
και τα σύννεφα κάτω από το ανάκτορο
 
Όλα τ’ άλλα θα πέσουν
 
Μόνο όταν τα σύννεφα δαγκώσουν το γρασίδι, αυτό το κομμάτι Ιστορίας
θα έχει φαγωθεί
 
Μετάφραση Μαρίνα Αγαθαγγελίδου

 

THE LAST DAY OF REPUBLIC

I had a lovely homeland once ago.
The know no longer grew so splendid there.
The know no longer.

Do you know where you were when Troy fell?
At you age, are you the man
who stood before Carthage?
There you are: ceterem censeo.

Are clouds
the only
walls
that do not fall
because they travel.
The only walls trumpets won΄t bring down.
The flowing walls.

I am not yet there where I was when I΄m gone.
Now, after the procedure is completed, I stand shortly before abolishment.
It will be hard to forget me, now that I am no longer there.
My presence in absence will echo.
A colossus of concrete, history, and time doesn΄t leave
without leaving something disappearing
when everything is long over.

Carthage was also not destroyed in a day.
There shall remain a hole in the sky as big as a palace
with lots of ancient figures on top
and at the bottom lots of figures without a clue of ancient times.
The palace will enclose the sunken construction
and time will turn the key in the lock
until (in time) the key turns the chamber around
and so forth, forever.

Philosophers have hitherto only changed the world.
Today the point is to interpret it in various ways.
Preferably everyone has his own opinion on everything
then, in the end, everything is possible
and, if everything works out, nothing will be left.

What remains:
The waters above the River Spree
and the clouds below the palace.
Everything else will fall.

Not until clouds bite the dust
will this piece of history be digested.

Pia Tafdrup

Η Πία Τάφντρουπ (Κοπεγχάγη, 1952) είναι ποιήτρια και συγγραφέας, μέλος της Δανέζικης Ακαδημίας. Μεταξύ άλλων βραβείων έχει λάβει το Βραβείο Nordic Council’s Literature Prize και το Βραβείο Nordic από τη Σουηδική Ακαδημία. Έχει δημοσιεύσει 15 ποιητικές συλλογές μεταξύ των οποίων και οι When an Angel Breaks her Silence (1981), No Hold (1982), The Innermost Zone (1983), Spring Tide (1985), White Fever (1986), The Bridge of Moments (1986), The Crystal Forest (1992), Territorial Song (1994), Queen’s Gate (1998), Thousand Born (1999), The Whales in Paris (2002), Tarkovsky΄s Horses (2006), Boomerang (2008), The Migrant Bird΄s Compass (2010) και Salamander Sun (2012). Έχει δημοσιεύσει και μια ανθολογία του έργου της: Walking over the Water (1991), δυο μυθιστορήματα: Surrender το (2004) και Star Without Land το (2008), δυο θεατρικά έργα: Death in the Mountains (1988), The Earth Is Blue (1991) και δυο ανθολογίες. Τα ποιήματά της σε μετάφραση έχουν δημοσιευθεί σε 6 περιοδικά στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά και την Αυστραλία. Έχει εμφανιστεί σε δημόσιες αναγνώσεις στην Ευρώπη, τη Βόρειο και Νότιο Αμερική, την Αυστραλία και την Ασία. www.tafdrup.com

---

Pia Tafdrup (Copenhagen,1952) is a Danish poet and writer, a member of The Danish Academy. Among several prizes Pia Tafdrup has received the Nordic Council’s Literature Prize in 1999 and the Nordic Prize in 2006 from The Swedish Academy. She has published 15 collections of poetry, among them When an Angel Breaks her Silence 1981, No Hold 1982, The Innermost Zone 1983, Spring Tide 1985, (Forest Books 1989), White Fever 1986, The Bridge of Moments 1986, The Crystal Forest 1992, Territorial Song 1994, Queen΄s Gate 1998, (Bloodaxe 2001), Thousand Born 1999, The Whales in Paris 2002, Tarkovsky΄s Horses 2006, Boomerang 2008, The Migrant Bird΄s Compass 2010 and Salamander Sun 2012. Pia Tafdrup has also published a statement of her poetics: Walking over the Water 1991, two novels: Surrender 2004 and Star Without Land 2008, two plays: Death in the Mountains 1988, The Earth Is Blue 1991 and edited two anthologies. Pia Tafdrup΄s poems are translated into more than 30 languages. English translations of her poems have been published in 60 literary journals in the U.K., U.S., Canada, and Australia. She has had readings in Europe, North and South America, Asia and Australia. www.tafdrup.com

ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ
Ήμουν μια νύχτα του Αυγούστου, στην άλλη πλευρά του πάγου του πλανήτη,
ήμουν ένα χέρι που γραπώθηκε και κρατήθηκε σφιχτά,
ήμουν χιονοστιβάδα, τοίχος που καίγεται, μαύρος σαν αίμα,
ήμουν ένα κοφτό πέρασμα στην καρδιά της μάνας μου,
όπου εκείνη έπρεπε ν’ αποφασίσει
αν άξιζε να ζεις,
ήμουν ο πόθος του πατέρα μου, ήμουν η συγχώρεση,
ήμουν ο σφυγμός της γης, οι πιο βαθιές αρτηρίες,
ήμουν η πάχνη στο γρασίδι, ένα τραχύ, παγωμένο πρωινό,
ήμουν λουλούδι και άρωμα από νέκταρ,
ήμουν μια γλυκερή ζουμερή γεύση
Από μήλο με πικρό κόκκινο φλούδι
– ένα κουκούτσι
που καβαλούσε το νερό χωρίς να βουλιάζει
και ξεβράστηκε στη στεριά σε μια βορινή ακτή
στον πεντηκοστό έκτο παράλληλο,
ήμουν το μυστικό που βρέθηκε από μια αχτίδα φωτός,
που το είδε το μάτι ενός αγγέλου –
ένα μάτι που πίστευε ότι χάθηκε,
εκεί που η παραλία ήταν άσπρη σαν αλάτι, η άμμος ελαφριά σαν στάχτη,
και το δάσος με τις οξιές ανάγκαζε τις απότομες πλαγιές
να καθρεφτίζονται στο νερό,
ηχώ την ηχώ…
Ήμουν οργισμένος πυρετός στο αίμα,
ήμουν μεμβράνη που έσπασε, πουλιά που πέταξαν,
ήμουν το βουητό κάτω από τον θόλο των κορυφών των δέντρων,
ένας βόμβος από ήχους που οδηγούν ανάλαφρα μέσα,
εκεί που σβήνουν τα μονοπάτια,
και δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού,
στο μαγνητικό πεδίο του κρυμμένου, στη ζώνη της δίνης του σκοταδιού,
απ’ όπου όλα τα γράμματα ξεπηδούν
– έξω στο φως,
έξω στη σιωπή, για να ριζώσουν
σε ατέλειωτο παρόν,
εκεί που κατοικούν οι σκιές, και δεν αφομοιώνονται.
Mετάφραση από τα Δανικά Σωτήρης Σουλιώτης

 
KERNEL
I was a night in August, on the other side of the planets’ ice,
I was a hand that gripped and held fast,
I was an avalanche, a blood-black wall on fire,
I was a strident passage in my mother’s heart,
where she had to decide
if life was worth living,
I was my father’s lust, I was forgiveness,
I was the pulse in the earth, the deepest veins,
I was the dew in the grass one raw, cold morning,
I was flower and nectar scent,
I was a dripping sweetish taste
of the apple with bitter carnelian-red peel,
– a kernel,
that rode on the water without sinking
and was washed ashore on a north-facing coast
on the fifty-sixth parallel,
I was the hidden, found by a beam of light,
seen by an angel’s eye —
an eye that thought itself lost,
where the shore was salt-white, the sand light as ash,
and the beech-wood forced steep slopes
to reflect itself in the water,
echo on echo…
I was a raging fever in the blood,
I was a membrane that burst, the birds that flew,
I was the murmur in the room beneath the treetops’ cupola,
a whirring of sounds that led weightlessly in
where paths are erased,
and there is no way back,
into the magnetic field of the hidden, into the zone of sucking darkness,
from which all the alphabet’s letters spring
– out into the light,
out into the silence to strike root
in endless present,
where the shadows dwell, and do not assimilate.
Translated by David McDuff

Alicia Stallings

Η Αλίσια Ε. Στόλινγκς είναι αμερικανίδα ποιήτρια, κριτικός και μεταφράστρια. Ζει στην Ελλάδα από το 1999. Συνεργάζεται ευρύτατα με περιοδικά όπως το Atlantic Monthly, το Poetry, το Poetry Review (Ηνωμένο βασίλειο), το New Yorker, και το TLS. Το βιβλίο της Hapax έλαβε το βραβείο Τhe Poets’ Prize και η πιο πρόσφατη συλλογή της Olives, ήταν στην τελική λίστα για το βραβείο τού Τhe National Book Critics’ Circle. Είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Επιστημών και έχει κερδίσει υποτροφίες από τα ιδρύματα Guggenheim, MacArthur και United States Artists Foundation.

---

A. E. Stallings is an American poet, critic, and translator who has lived in Greece since 1999. She publishes widely in such journals as the Atlantic Monthly, Poetry, Poetry Review (U.K.), the New Yorker, and the TLS. Her book Hapax received the Poets’ Prize, and her most recent collection, Olives, was a finalist for the National Book Critics’ Circle award. She is a member of the American Academy of Arts and Sciences, and has received fellowships from the Guggenheim, MacArthur, and United States Artists Foundation.

ΕΛΙΕΣ
nbsp;

Κάποτε-κάποτε μια δίψα γι’ αλάτι, όχι κάτι γλυκό,
Καρπούς διατηρημένους σαν τουρσιά στην άλμη
Σ’ ένα πιθάρι δάκρυα – Δίψα για κάτι
Κρεατωμένο, πλούσιο, σκουρωπό. Αδιάρρηκτο
Γύρω απ’ τον πυρήνα του – θέλει κάτι με μύτη
nbsp;
Μπορεί οδοντογλυφίδες, κάτι θαμμένο κάτω από
Κύματα βότκας και βερμούτ,
Που ταλαντεύεται στα ύφαλα ενός ρηχού,
Φαρδιού, με ψηλό πόδι ποτηριού, ευγενική κυρά,
Ή χωριάτισσα, σε πιάτο με ραγίσματα
nbsp;
Όπως δόντι. Σύμμεικτες αποχρώσεις ταπεινές
Ή επώνυμες θαμπές –
Καφετιά πράσινα και βυσσινιά καφέ, μαύρα και μπλε
Χαρτογραφούν αργές χρωματικές μωλώπων μεταλλάξεις –
Συνοδευμένη από βαρελίσιο αψύ, γουλιές
nbsp;
Πληγές στον ουρανίσκο σαν πευκοβελόνες.
Να υπενθυμίζουνε το μάζεμα, τους κόπους του.
Δίχτυα απλωμένα κάτω από δέντρα ασημιά
Καθρέφτες στο διαυγές γαλάζιο τ’ ουρανού το φθινόπωρο –
δεμάτια φως της μέρας μες στους πλούτους του λαδιού.
nbsp;
Και καλοκαίρια υποδειγματικά που αργοκυλάνε,
Αρχαϊκά ονόματα ιδιόρρυθμα. Σε οπισθοχώρηση
Τάγματα των ωρών. Αυτοί οι καρποί μου ανήκουν –
Με τους πυρήνες τους, μικρούς, πικρούς,
Ξέχειλους από παρελθόν χρυσό, μες στη λατρεία της άρμης.
nbsp;
OLIVES
nbsp;
Sometimes a craving comes for salt, not sweet,
For fruits that you can eat
Only if pickled in a vat of tears—
A rich and dark and indehiscent meat
Clinging tightly to the pit—on spears
nbsp;
Of toothpicks maybe, drowned beneath a tide
Of vodka and vermouth,
Rocking at the bottom of a wide,
Shallow, long-stemmed glass, and gentrified,
Or rustic, on a plate cracked like a tooth,
nbsp;
A miscellany of the humble hues
Eponymously drab—
Brown greens and purple browns, the blacks and blues
That chart the slow chromatics of a bruise—
Washed down with swigs of barrel wine that stab
nbsp;
The palate with pine-sharpness. They recall
The harvest and its toil,
The nets spread under silver trees that foil
The blue glass of the heavens in the fall—
Daylight packed in treasuries of oil,
nbsp;
Paradigmatic summers that decline
Like singular archaic nouns, the troops
Of hours in retreat. These fruits are mine—
Small bitter drupes
Full of the golden past and cured in brine.